Współczesne społeczeństwo jest świadkiem dynamicznych zmian w zakresie percepcji różnorodności i inkluzywności. W tym kontekście pojawia się pytanie: jakie miejsce w naszej świadomości powinny znaleźć terminy określające osoby z dysfunkcjami? Z jednej strony możemy dostrzec elementy eufemistycznej korekty politycznej, która ma na celu uniknięcie potencjalnie kontrowersyjnych lub obraźliwych określeń. Z drugiej strony, nie można lekceważyć głębokich przyczyn lingwistycznych i kulturowych, które wpłynęły na ten proces. Język, będąc żywym organizmem, ewoluuje w odpowiedzi na zmieniające się realia społeczne i kulturowe. Wzrastająca świadomość praw i potrzeb osób z dysfunkcjami prowadzi do refleksji nad tym, jakie słowa używamy, aby je opisać. W tym dążeniu do poszanowania godności każdego człowieka, kluczowe staje się dostosowanie języka tak, aby odzwierciedlał on nasze współczesne wartości i przekonania. Czy zatem mówimy o korekcie politycznej, czy raczej o konieczności dostosowania języka do nowych standardów społecznych? W odpowiedzi na to pytanie każdy z nas powinien odnaleźć własne przemyślenia i stanowisko.

Historycznie rzecz biorąc, język był silnym narzędziem, które kształtowało społeczne postrzeganie różnych grup ludzi, w tym osób z niepełnosprawnościami. Terminy takie jak „inwalida” czy „kaleka”, choć kiedyś powszechnie używane, były obarczone negatywnymi konotacjami, które nie tylko stygmatyzowały, ale i dehumanizowały osoby z niepełnosprawnościami. Taka retoryka prowadziła do głębokich uprzedzeń i niesprawiedliwego traktowania wielu ludzi. Na szczęście, w miarę postępu społecznego i rosnącej świadomości, społeczność zdała sobie sprawę z obraźliwości tych terminów. Współczesna nomenklatura skupia się na promowaniu szacunku i akceptacji, podkreślając godność oraz pełną wartość ludzką każdej osoby, niezależnie od jej ograniczeń. Nowe sformułowania wskazują na indywidualność, nie redukując jednostki jedynie do jej niepełnosprawności, co jest ważnym krokiem w kierunku bardziej inkluzjwnego społeczeństwa.